Paediatrics

De kinderafdeling – of ‘Paeds’ – is net een fabriek. In het overgrote deel van de 70 bedden liggen meerdere kinderen met hun moeder of oma. De hele dag door worden kinderen opgenomen, sommigen met een hoestje (hier longontsteking genoemd), anderen stuiptrekkend of comateus. Een paar dagen later zijn de meesten weer opgeknapt en mogen ze naar huis.
Zelden sterft er een patiënt, en de kinderen die het niet overleven
komen bijna altijd al in zeer slechte toestand binnen.

Diagnostiek en behandeling zijn niet ingewikkeld. Bij binnenkomst
wordt standaard een malaria-sneltest gedaan. Bij een positief
resultaat wordt anti-malariamedicatie gestart, bij een negatief
resultaat antibiotica. Kinderen die bleek zien worden getest op
bloedarmoede, kinderen die convulseren of een verminderd bewustzijn hebben op hersenvliesontsteking. Als ze na een paar dagen niet willen opknappen, wordt geswitcht naar andere antibiotica. De kinderen die er slecht aan toe zijn, gaan naar de Intensive Care Unit, waar zuurstof kan worden gegeven en die verder hetzelfde is als de gewone zaal.
Overigens moet je soms je best doen om de moeders te overtuigen dat het kind zuurstof nodig heeft: in hun ogen gaan de kindjes met een zuurstofslangetje juist dood en de kinderen zonder niet! Voor kinderen die ondervoed zijn, is er een speciale afdeling (Nutritional Resuscitation Unit of NRU), waar ze aan de pindakaas en een soort voedzame melk worden gezet. Verder zijn er nog kleine zaaltjes voor neonaten en kinderen met brandwonden.

Ward rounds vinden, in tegenstelling tot op de male en female wards, dagelijks plaats. Inmiddels kan ik deze zelfstandig doen. Ik vraag de guardians, in ongetwijfeld slecht verstaanbaar Chichewa, of het kind koorts heeft, hoest, braakt, diarree heeft en of het goed eet. Vervolgens onderzoek ik het kind en bedenk het beleid. Meestal komt dat neer op ‘nog even door met de medicatie’ of ‘vandaag naar huis’. Bij twijfel kan ik overleggen met de student medical assistants of (student) clinical officers.

De nurses zijn goed in hun vak en een plezier om mee te werken. Van elk kind schrijven ze het beleid op. Als er van de richtlijnen wordt afgeweken, komen ze vragen of dat met opzet is gedaan. Ze delen de medicatie uit en prikken bloed. Als het lab een ernstige bloedarmoede diagnosticeert, bestellen ze zelf bloed en starten een transfusie volgens protocol. Indien je een vraag hebt, een bepaald kind zoekt of een vertaler nodig hebt, zijn ze nooit te beroerd om je te helpen.

Omdat alles zo geprotocolleerd is, de ward rounds elke dag gedaan worden en de nurses zo zelfstandig zijn, is er ’s middags niets meer te doen voor de arts op de afdeling. Gelukkig is er in het grote districtziekenhuis altijd wat te doen. Zo kun je op de spoed (Accidents & Emergency of A&E) helpen, naar de polikliniek
(Outpatients Department of OPD) gaan, op de operatiekamers (Operation Theatre) kijken, of je bij de andere wards nuttig maken. Een andere optie is om in de bibliotheek te gaan zitten, waar medische boeken en een zeer slechte internetverbinding zijn, zodat je je kunt buigen over die ene patiënt met die onbegrepen klachten of je kunt voorbereiden op
een presentatie.

Al met al is het heerlijk verfrissend om te zien dat er hier ook
redelijk goede zorg kan worden geleverd. Natuurlijk wordt er nog veel te veel met antibiotica gesmeten en erg in hokjes gedacht (een kind met klachten van malaria en een negatieve test moet toch maar anti-malariamedicatie – de test zal wel niet kloppen), maar het lijkt alsof op de kinderafdeling het personeel in ieder geval gemotiveerd is om de patiënten beter te maken. Daarnaast is het prettig om te zien hoe snel kinderen kunnen opknappen, ook als ze slecht binnenkomen.

Hoewel de kinderafdeling een prettige afwisseling is, is het ook een beetje saai. Waar op de male ward veel diagnostische uitdagingen waren en ik het idee had echt iets toe te voegen aan de afdeling, is het bij de Paeds een kwestie van de rijtjes afwerken. Daarom heb ik besloten om er in plaats van de gebruikelijke vier weken, slechts drie weken
door te brengen. Dan begin ik volgende week al op de verloskunde. Hoe ik de rest van mijn coschap indeel (ik zit nu op de helft!), weet ik nog niet zeker. Dat hangt van mijn ervaringen op de andere afdelingen af!