Cape Maclear

"Cape Maclear - a long piece of golden beach shielded by granite hills and thick green bush - sits on a scenic jut of land at the southern end of Lake Malawi, with the alluring Domwe and Thumbi Islands anchored offshore in a glassy blue bay. It's one of Southern Africa's legendary backpackers' hang-outs and the kind of place where plans are forgotten as you sink into a daily rhytm of sunbathing, hanging out in the local village and socialising with newfound friends. It also feels incredibly friendly - the various accomodations exist in and around Chembe village and a stoll down the sand leads to encounters with fishermen in dugout canoes, local kids and women doing their washing, as well as sunbathing backpackers. If you tire of the day-to-day grind of dozing in the sun, there is plenty of hiking, sailing and snorkelling fun to be had out there." (Bron: Zambia & Malawi - Lonely Planet)

Dat klonk veelbelovend en dus stonden we vrijdag om 06:30 klaar om met de taxi naar Limbe te gaan, alwaar we met de bus verder zouden reizen richting het grote Lake Malawi. Hoewel Malawi niet veel groter dan Nederland is, is een reis van Zuid- naar midden-Malawi een hele onderneming. Een dag eerder hadden we geinformeerd en er waren 3 opties: met de taxi, verschillende mini-busjes of een grote bus. De eerste optie is voor 250km zelfs hier erg duur en de tweede leek met verschillende overstappen ook niet handig, zeker omdat ik mijn grote koffer mee had. We zouden dus de bus pakken, welke er gezien de matige kwaliteit van banden, versnellingsbak en motor en deels onverharde weken 7 tot 8 uur over zou doen. Gelukkig zei de buschauffeur dat ze om 07:00 vertrokken, zodat we ruim voor het donker werd in Monkey Bay zouden aankomen. Vanaf daar was het nog een uur reizen naar Cape Maclear.

Onze taxi-chauffeur hield zich keurig aan de Azungu Time, wat zoveel wil zeggen als 'op deze tijd spreken we ook echt af' (azungu betekent blanke of buitenlander). De buschauffeur bleek echter meer van de Malawi Time, en dus vroegen we om 09:00 of we niet eens moesten vertrekken. De bus was echter nog niet vol, en dat betekent dat je moet wachten. Datzelfde geldt overigens voor de mini-busjes, waarde lokale bevolking nog wel eens wordt betaald om plaats te nemen. Als passagier denk je dan: "Dat mini-busje zit bijna vol, dus die vertrekt bijna.", maar als je na het betalen instapt, stappen er weer een paar Malawianen uit en kun je rustig een uurtje wachten tot het busje echt vol zit.

Uiteindelijk vertrokken we om 11:00. Dat zou krap worden, want in Malawi wordt het deze tijd van het jaar rond 18:00 donker, en dan ook snel pikkedonker. Vanaf dat moment rijden er geen bussen of mini-busjes meer en wordt toeristen aangeraden niet meer over straat te gaan. Onderweg stopte de bus talloze keren bij kleine dorpjes, waarna direct mensen langs de open raampjes komen lopen met flesjes frisdrank, eten zoals broodjes, macademia-nootjes en bananen, maar ook spullen als prepaid beltegoed, zaklampen en armbanden. Als ze zien dat je een azungu bent, blijven ze iets langer voor je raampje staan, maar ze worden nooit vervelend en als je zegt "No, thank you", lopen ze weer weg. De busrit zelf duurde lang maar was niet vervelend; ik vermaakte mij met lezen, game-boyen en naar buiten kijken. Het uitzicht hier is prachtig, waarbij groene maisvelden en heuvels worden afgewisseld met dorpjes waar kinderen langs de weg spelen.

Toen we aankwamen in Monkey Bay begon het al aardig donker te worden, maar bij het uitstappen kwamen er direct mensen op ons af om te vragen waar we naar toe moesten. Na wat onderhalen over de prijs (2000 kwatcha of 4 euro per persoon) zouden zij een mini-busje regelen. Uiteindelijk kwam er een pick-up truck aanrijden en werden we in de achterbak geladen, samen met nog een aantal Malawianen. Wij waren allang blij toen we naar een uur door het pikkedonker gereden te hebben, aankwamen bij onze lodge.

De volgende dag bleek ons avontuur zeker de moeite waard te zijn geweest. Onze slaapplek zit direct aan het strand ('s nachts hoor je de golven op het zand slaan). Vanuit je ligstoel kijk je uit op het prachtige Lake Malawi, met diverse vissersbootjes en een paar groene eilanden. De zon schijnt en de temperatuur is zo'n 30 graden. s' Avonds licht het water op door de talloze vissersbootjes, welke vissen lokken met olielampen. Wanneer je de lodge uit loopt, kom je vrijwel direct terecht in een typisch Afrikaans dorpje, met hutjes met rieten daken en vrij rondlopende kippen, honden en geiten. Er zijn veel spelende kinderen, die wanneer ze een fototoestel zien, direct naar je toe komen rennen om op de foto gezet te worden. Een paar honderd meter verderop is een plek waar je kunt snorkelen of duiken, om te genieten van de vele tropische vissen van Lake Malawi. Het dorpje is gericht op toeristen en er zijn diverse restaurants waar je uitstekend kunt eten. Zo hebben ze overal vers gevangen vis of 'chambo' op het menu staan. Langs de wegen zijn vele kraampjes met houtsnijwerk en schilderijtjes te vinden. Wij hebben meteen een bawo-spel gekocht. Bawo is een bordspel dat in vele Afrikaanse landen wordt gespeeld. Je speelt met zijn tweeen en elke speler heeft 32 steentjes. De bedoeling is om de steentjes van de tegenstander te veroveren. Het is erg verslavend, dus we hebben al tig potjes gespeeld! Verder vermaken we ons met luieren, lezen, spelletjes spelen, strandwandelingen maken, zwemmen, snorkelen en eten. Voor mij een heerlijk ontspannende eerste week voordat mijn coschap begint, voor Yentl een prettige afwisseling van de ellende in het ziekenhuis.

Over 2 dagen gaan we terug richting Thyolo. Vrijdag halen we de nieuwe co, Kiry, op van het vliegveld en in het weekend verblijven we waarschijnlijk in Blantyre. Foto's volgen donderdag!